Kat op het Spek
Wat ik weet, ben ik vergeten
Amnesiefobie, een moeilijk woord voor een beeldende absurde voorstelling over de angst om herinneringen kwijt te raken door dementie. Wie ben je nog als je geen herinnering meer hebt? Vera vindt allerlei ezelsbruggetjes om te blijven herinneren maar als ze zelfs die niet meer kan onthouden wat dan? Gesteund door haar alter-ego’s schildert ze gedachten en boodschappen aan zichzelf en morgen.
Thijs Prein, Roelof Pothuis en Ko van den Bosch maakten met Kat op het Spek afgelopen jaren de producties Missie zoekt Massa (over de Russische Revolutie), Strangelove (over de pandemie). De nieuwe voorstelling heet Amnesiefobie. Absurde polaroids van een vrouw op zoek naar zichzelf.
‘Amnesiefobie’ is de angst om herinneringen kwijt te raken. Dit kan op jonge leeftijd zijn, maar ook voorkomen bij (beginnende) dementie. Wie ben je nog als je geen herinnering meer hebt? Als je veroordeeld bent tot de isoleercel van het nu.
We volgen Vera (Sarah Jonker) in haar huis. De trapleuning zit los. Er liggen kleerhangers in de tuin. Hoe komen ze daar? Waarom staat er ‘muur’ op de muur? Wie heeft dat geschreven? In de krant leest ze dat er dingen gebeuren, buiten. Zou zij daar iets mee te maken hebben? Ze weet het niet.
Vera voelt dat er wat mis is met haar, ze mist schakels in de ketting van oorzaak en gevolg. De wereld doet zich voor als een betekenisloos labyrint. Ze probeert haar eigen ordening aan te brengen in de chaos. Dit leidt tot een gedrocht. De Psychiater (Ko van den Bosch) en de Gypsy King (Thijs Prein) vergroten dit verschijnsel exponentieel. Zij reiken tools aan, systemen, methodieken. De verschillende aanvliegroutes buitelen over elkaar heen. Door de wildgroei aan bewegwijzering is de weg zelf niet meer te zien. De weg uit dit mentale labyrint. Vera besluit een grote daad te plegen, zo ijzingwekkend, zo gruwelijk, zo grotesk, precies zoals ze leest in de kranten, dat zij ervan overtuigd is dat zij die daad zal blijven herinneren.
Vera noteert zekerheden op wanden, koelkasten, de vloer. Geschilderde gedachten, boodschappen aan zichzelf, elkaar of morgen. Haar alter ego’s steunen haar, doen suggesties, passen de ruimte aan als zij daarom vraagt. De ruimte is geen woning meer maar wordt een notitieblok van voorstellen, schetsen, mogelijkheden. Pogingen tot een verhaal. Vervolgens worden de schetsen, krabbels en woorden bekeken: is het logisch, begrijp ik mijn eigen logica?
Helpt het me verder de toekomst in? Al is het maar voor een dag, of de duur van de voorstelling. Morgen is alles weer anders. Of hetzelfde.
Fotocredits: Vincent van Woerkom
